بنده ی من ،من خدایم سوز دل را ساز کن                هر چه می خواهد دل تنگت به ما ابراز کن

گر،در از روی محبت، کس به رویت وا نکرد                  باز کردم در بیا  و اخم خود را باز کن

هر که هستی ،هر چه هستی ،با خلوص دل بیا         گر نیازت را ندادم ،شکوه را آغاز کن

دوزخی را من بهشتی می کنم با توبه ای                   پس بیا با توبه ، خود را پیش ما ممتاز کن

گر که از بار گنه خم گشته پشتت غم مخور               دل به عفو ما ببند و ترک حرص و آ ز کن

در مقام توبه کردن عاری از کبر و ریا                       می خرم ناز تو را پس هر چه خواهی ناز کن