آنچه این سالها در پی عزّت اسلام و بیداری اسلامی، در اهانت به رسول خدا می بینیم تکرار کفرورزی مشرکین صدر اسلام است که شعار قرآنی تبّت یدا أبی لهب را یادآور می شود . شاعر معاصر و مسیحی لبنان جورج شکّور در این شعر این فضا را ترسیم می کند:

سامَ النبیَّ المشرکونَ جمیعَ أنواعِ العذاب

أوصی أبولهبٍ لئیمَهُمُ بفاحشةٍ و عاب

تبّت یدا … تبّت،أبی لهبٍ و تب

یصلی، سیصلی ناره ذات لهب

و کذاک أغری زوجَه لتطوفَ من بابٍ لِباب

ترمی علی دربِ النبیِّ الشّوکَ ، تبتَکِرُ الصِّعاب

تبّت یدا … تبّت،أبی لهبٍ و تب

یصلی، سیصلی ناره ذات لهب

حمّالةُ الحطبِ اللعینةُ لم تَکُفَّ عنِ السِباب

و هناکَ صِبیانٌ یَذُرّون الحجارةَ و التُّراب

تبّت یدا …تبّت، أبی لهبٍ و تب

یصلی، سیصلی ناره ذات لهب

فی وجهِ أتباعِ الرّسولِ ، و ما یصدُّهمُ جواب

والمشرکون یُطاردونَ المسلمینَ و من أناب

تبّت یدا… تبّت، أبی لهبٍ و تب یصلی، سیصلی ناره ذات لهب

ترجمه شعر:

مشرکان طعم همه گونه عذاب و رنج را به پیامبر چشاندند.

“ابولهب” فرومایگانشان را به کارهای زشت و ناپسند در باره رسول خدا سفارش می کرد

و از همسرش نیز می خواست تا از این در به آن در بشتابد و خار و هیزم بر سر راه پیامبر بگذارد و سختی های مختلف را برای رسول خدا فراهم سازد.

آن زن هیزم کش ملعون از بدگویی و ناسزاگویی به پیامبر اکرم دست بر نمی داشت.

و کودکانی بودند که سنگ و خاک به روی پیروان پیامبر می ریختند و هیچکس جلودارشان نمی شد و مشرکان ، مسلمانان و مؤمنان را تعقیب می کردند تا مجازات کنند.